Ortaya bir karışık…

Yazmak istediğim şey Türkiye gezisi olunca bir sürü konu çıkıyor bahsedilecek. Hepsini birer haftaya yaymak benim için çok daha avantajlı olacaktı ama bir haftaya sığdırmak istedim.. Biraz ondan biraz bundan.. Tadımlık şeklinde yani..
Sabiha Gökçen Havalimanı
Bu seferki durağım Sabiha Gökçen Havalimanıydı. Evet, Anadolu Yakası’nda oturanlar için can simidi gibi yetişti, evet köprü trafiğine gerek kalmadı, evet taksi parası azaldı ,.. ve evet, hizmet aynı hizmet.. değil mi?
Hayır, maalesef değil..
Benim gibi uçağınız akşam iniyorsa iş çıkış trafiğine yakalanmamanız içten bile değil, üstelik o saatlerde ha köprü üstünde olmuşsunuz ha Ümraniye gişelerde hiç farketmiyor.. Misal mi? 1.5 saatte Erenköy’e gidebildim.
Kilometre olarak hemen hemen aynı sayılır, üstüne dur-kalk parasını da koyunca şahsen benim ödediğim toplam taksi ücreti AHL’den 25 tl daha azdı..
Hizmet aynı mı?
Bana göre değil..
Çalışanların biraz ötedeki kontuardaki çalışma arkadaşlarına seslenmeleri gereksiz bir gürültü kirliliği hele ki uçaklara binilen kapılardaki seslenmeler ,bağırışlar bana tam Harem Otogar’ı anımsattı.
“ Paris’e yolcu kaldı mı?“
“Amsterdam için yolcu kalmasın”..
AHL’nin aksine bay/bayan tuvalet temizliyicileri erkek..
Bir bay için sorun olmasa gerek ama ben kapının önünde temizlik yapmak için benim çıkmamı bekleyen bir bey olduğunda kendimi rahatsız hissettim..
Mescit’i var ama uçağa binerken elinizde kalan son bozuk paraları içine atabileceğiniz yardım kutuları yok.
Güzel ve yalnız ülkemde mini etekli kızlar..
Siz ne derseniz deyin biz yurtdışında yaşayanlar için Türkiye internetten gazetelerden okuduğumuz ve telefonda konuştuğumuz yakınlarımızın anlattıkları Türkiye’den ibaret..
Ve o tablo pek iç açıcı değil..
Ama kendi gözleriyle görünce insan seviniyor kendine kızıyor hatta “ Ne kadar yanlış düşünmüşüm” diye..
Valizinizi pantalonlarla doldurup ilk dışarı çıktığınızda mini etekleri kızları görünce seviniyorsunuz yüzünüz gülümsemeye başlıyor, abartmışım diyorsunuz..
Özetle mini etekli kızlarımız güzel ama kesinlikle yalnız değiller..

Demokrasi denen şey…
Herkes tutturmuş bir demokrasi diye.. Yargı’sı yasası yasaması yürütmesi hep aynı telden çalıyor, “açılım” diye..
Belki hayatımda görebileceğim en derin ve güçlü demokrasiyi 20 yaşında muhalefet partisini savunan genç bir kızımız ile 45 yaşında hükümet yanlısı bir babanın konuşmalarında tanık oldum..
Size bir sır vereyim mi?
Farkında değiliz ama bizler fazlasıyla demokratik insanlarınız.
Asıl demokratikleşmesi gereken yöneticiler bence..
Konuşmayan bir taksiciye rastlayamayacak mıyım ben??
Sorun kısa mesafe için kullandığım taksilerde değil. Onlara binerken iyi günler dilemeseniz bile umursamazlar. Benim sorunum AHL olsun veya ISG olsun beni havalimanından alan veya oraya götüren taksicilerimizle.
Nereden geldim? Orda ne işim var ? Eşim ne iş yapar? Çalışmıyor muyum ? Neden? Orada hayat nasıl? …
Bütün sorulara beklendiği gibi cevap üstüne de kimlik numaramı versem o taksici benim adıma çok rahat kredi başvurusunda bulunabilir, abartmıyorum.
Hatta bu sefer işin iyice cılkını çıkarıp benimle çocuk muhabbetine bile girmeye kalkana denk geldim ki pes diyebiliyorum sadece.
Burdan tüm taksici arkadaşlara sormak istiyorum; havalimanından alınan veya oraya götürülen müşterilerle niye konuşmak zorunda hissedersiniz kendinizi?
 insanın ne yaptığından, neci olduğundan size ne yahu?

İllaki dedikodu…
Havasından mıdır suyundan mı ülkeme giriş yapınca ister istemez değiştiğimi farkettim..
Herkes gibi bende dedikoduyu sevmem!
Haz etmem!
Belki aylardır süren yalnızlık veya konuştuğum kişilerle olan diyaloglarım sınırlı olduğunda tv spiklerlerinden tutun magazin gündemine kadar, ziyaret edilecek kişilerden gelen kişilere kadar hep söylecek bir lafım, beyan edecek bir düşüncem, arz-I endam edecek bir sözüm oldu.
Ülkemin atmosferine öyle hızlı bir giriş yaptım ki kafam hala darmadağın..
İçimde garip bir his..
Çok mu ileri gittim acaba? diye.

Bir dahaki sefere Atatürk havalimanından giriş, mümkünse otobüs veya deniz otobüsü ile bir yolculuk ve sıfır derecede dedikodu.